Wat een leiderschapsreis kan doen

Een groep vrouwen met rode rugzakken komt een voor een de helling in Padjelanta afgelopen. Modderige laarzen, opgedroogd zweet onder de oksels, stinkende sokken in de rugzak, stralende ogen. Stap voor stap dalen ze achter elkaar in stilte de helling af. De wandelstokken zorgvuldig plaatsend om hun evenwicht te bewaren. In de verte wacht de helikopter die hen terug naar de bewoonde wereld zal brengen.

Sommige deden mee aan de trail om hun fysieke krachten te meten met de woeste natuur van Lapland. Enkelen verlangden naar de innerlijke kracht om een nieuwe weg in te slaan na jaren op een kruispunt te hebben staan twijfelen. Nog anderen hoopten in stilte hun connectie met de spirituele dimensie van het leven te versterken. Een dimensie waarvan ze diep van binnen al lang voelden dat deze bestond maar nog niet hardop over durfden praten. En sommigen hadden al een stevig proces met zichzelf achter de rug voor de reis wilden eenvoudig verder kracht opbouwen, ondertussen genietend van zichzelf en de groep.

Allen hebben ze gekregen waar ze naar verlangden. En meer.

Zoveel verschillende behoeften, sommige leken haaks op elkaar te staan maar onder de tegenstelling was iets wat de hele groep bond. Allemaal wilden ze zich thuis voelen bij zichzelf, trouw blijven aan wat leeft in hun hart en hun persoonlijk leiderschap versterken.  Want hoe goed je leven ook op orde is. Er zijn telkens verfijndere vormen van liefde, vrijheid, verbinding en innerlijke rust te ervaren en exploreren. “It’s a never ending story” zoals Chris Dillen zo mooi zei.

Iedere draagster van de rugzakken heeft de afgelopen week haar eigen gevecht geleverd. We hebben gelachen, gehuild, zijn boos geweest op onszelf en soms op elkaar. We hebben elkaar getroost en kwetsuren geheeld. Voedsel en medicijnen gedeeld. We zijn tot inzichten en wijsheid gekomen en hebben de energie gekregen om verdere stappen te zetten. We hebben ongelooflijk veel plezier gemaakt en elke minuut van de reis genoten van de indrukwekkende schoonheid van het land van de Sami.

Een groep vreemden met op het eerste zicht soms compleet tegengestelde verlangens en karaktertrekken zijn zusters geworden. We hebben dingen met elkaar gedeeld die je met sommige dierbaren die je al jaren kent, niet bespreekt.

Omdat er tijd en ruimte voor was.

Omdat er met aandacht geluisterd werd.

Omdat er geen oordeel was. Enkel her- en erkenning.

Het deed deugd en het gaf kracht. Veerle van Mechgelen vertelde dat ieder lid van de groep voor haar een kwaliteit representeerde die haar inspireerde en kracht gaf.  Terwijl ze dat deelde, zagen we onszelf weerspiegeld in de glazen van haar zonnebril. Iedere deelneemster bleek een onmisbaar deel van de puzzel. Zodat we allen konden vinden wat we nodig hadden.

We daalden in stilte het pad af. De week overpeinzend, nog een laatste keer genietend van de weidsheid en de stilte. En toen zette Anke Geudens onze sprankelende troubadour met de stem van een engel een lied van Shania Twain in:

Looks like we’ve made it. Look how far we’ve come my baby. We mighta took the long way. We knew we’d get there someday. They said ‘I’ll bet they never make it. But just look at us holding on. We’re still together still going strong

Dankjewel lieve medereizigsters. Het was een cadeau en een eer om deze week met jullie mee te lopen. Het was een magische en helende reis.

Wil je graag coaching om je persoonlijk leiderschap te versterken? www.curious.biz